Person:Maria Mens (1)

Tubbergse wordt 104:" Echt niet zo mooi"

Het is echt niet zo mooi om 104 jaar te worden, antwoordt mevrouw M.J. Wolfkamp-Mens onomwonden.Je krijgt alle mogelijke kwaaltjes en narigheid, legt ze uit. Toch wilde ze vandaag haar verjaardag vieren, een beetje tot verbazing van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen, maar ze komen graag.

Al ruim twintig jaar woont mevrouw Wolfkamp in het verzorgingcentrum De Eeshof in Tubbergen. Eerst een paar jaar in een aanleunwoning en daarna in het huis zelf. Het wordt de laatste jaren allemaal wel minder met de lichamelijke en geestelijke gesteldheid van mevrouw Wolfkamp, vertelt Ans, één van de medewerksters van De Eeshof. Toch kent ze ons allemaal nog bij naam en ook van haar kinderen vergeet ze geen enkele naam.

Het was in Bergen op Zoom in het jaar 1899 dat mevrouw Wolfkamp het levenslicht zag. Ze kwam naar Overijssel voor een baan als huishoudster bij een weduwnaar in Raalte met vijftien kinderen. Van zijn huishoudster werd ze zijn vrouw en zijn kinderen werden de hare. Ook nu haar man al lang overleden is, bezoeken de kinderen, klein- en achterkleinkinderen haar regelmatig. Vandaag, op haar 104e verjaardag, zal een groot aantal van hen van de partij zijn. Gehoopt was ook op de komst van de burgemeester, maar die is op vakantie. De wethouder is een goede vervanger.

Mevrouw Wolfkamp is geen vrouw meer van veel woorden. Ze zit klaar voor het middageten. Een grote papieren placemat bedekt de tafel bijna helemaal. Als het over haar verjaardag gaat, veert ze steeds een beetje op. Nee, ik ben volgende week pas jarig!, blijft ze volhouden. Ans probeert haar keer op keer te overtuigen dat het toch echt deze dinsdag is dat ze jarig is, maar mevrouw Wolfkamp wil er niets van weten. Ans legt uit dat de oudste bewoonster van De Eeshof nog heel heldere momenten heeft, maar dat ze ook wel eens wat in de war is. Als ze niet zo goed heeft geslapen bijvoorbeeld. Als het gaat over het verlanglijstje voor haar verjaardag, heeft mevrouw Wolfkamp-Mens weer een heel helder moment.

Nee, ze wil beslist geen bloemen hebben! Ze wijst naar een fleurig boeket op het dressoir: Die staan me ook in de weg, verklaart ze bijna vijandig. Ans legt uit dat mevrouw Wolfkamp-Mens geen bloemen meer wil omdat ze ze niet zelf kan verzorgen. Wat ze dan wél vraagt voor haar verjaardag? Het antwoord is luid en duidelijk: Geld. En waar wil ze dat geld voor gaan gebruiken? Voor de onkosten. Maar Ans weet wel beter. Zij kent mevrouw Wolfkamp-Mens immers al zo lang. Ik denk dat u het geld aan uw zoon geeft die in de missie zit, toch?, vist ze. Mevrouw Wolfkamp knikt wat. Ze is zichtbaar moe en tegelijktijd ongeduldig. Waar blijft het eten nou toch?

Bron: De Twentsche Courant Tubantia | 27-07-2003